The Nordic Party Town Reykjavik

Partýborgin Reykjavík er markaðssett víða um heim. Eva Bjarnadóttir kynnir nýjasta partýið fyrir erlendum gestum: “Surely the most intriguing party in the ice-city can be found at the City Hall. Right next to Reykjavik’s beautiful pond you’ll come across a huge grayish building. It might not look like a place to party but there you can find a great deal of action!”

 

Lesa meira um heitasta partý borgarinnar ...

Til hamingju með afmælið, Reykjavík

Athugasemdir

[Ómar Ingi, 18.8.2008 kl. 17:42]

[Ásdís Sigurðardóttir, 19.8.2008 kl. 00:31]

   

[Sigríður Laufey Einarsdóttir, 20.8.2008 kl. 00:06]

 

 

Með tilkomu skipa og togara hefur sjávarútvegur staðið undir framförum/menntun og velmegun hér  á landi. Er ennþá dýrmætasti atvinnuvegurinn hvað varðar tekjur í þjóðabúið. Með  kvótakerfinu voru veiðiheimildir takmarkaðar til að vernda fiskistofnana og nýta það sem er til skiptanna með hagkvæmum hætti. Kvótanum var úthlutað eftir  meðaltali veiða í þrjú ár á undan til að grundvöllur rekstursins yrði viðunandi.  Minna kom í hlut allra bæði útgerðar og sjómanna. Með þessum aðgerðum má  halda fram  að útgerðin hafi bætt verðmæti aflans með betri meðferð og nýtingu.

Fiskveiðiheimild útgerðar er réttur til handa þeim sem veiddu fiskinn. Það er undirstaða rekstursins að skip/bátur  hafi  kvóta sem rekstrargrundvöll. Þess vegna er nauðsynlegt að gera sér grein fyrir að hér er ekki um gjafakvóta að ræða heldur er hann undirstaða  reksturs þegar veiðin hefur verið takmörkuð. Með kvótakerfinu var leyft að framselja hluta kvótans til hagræðingar ef  t.d. einhver fiskitegund var uppurin samkvæmt kvóta þá varð að fá viðbót svo hægt væri að veiða þær fisktegundir sem óveiddar voru hjá viðkomandi útgerð. Þessi aðgerð var áhjákvæmileg. Þeir sem áttu umframkvóta í einhverri tegund urðu að fá greitt fyrir hann vegna eigin reksturs.

 

Þótt framangreint kvótakerfi hafi fyrst og fremst verið ætlað  til betri nýtingar á auðlindinni hefur skapast ofstjórnum. Skapast hafa þær aðstæður að útgerðir og sérstaklega minni bátar hafa farið svo illa út úr  kvótaskerðingu að betra er að leigja kvótann til að standa undir rekstri útgerðarinnar en veiða hann. Stjórnvöld virðast ekki hafa haft nokkra hugmynd um rekstrarkostnað í útgerð.

 Þessi ofstjórn hefur valdið því að litlar strandbyggðir eru að leggjast í eyði en stærri strandbyggðir lamast verulega. Þar við bætist að svo skertur þorskvóti á síðast ári sem verður að teljast ofstjórn að því leiti að hún lamaði atvinnulífið hringinn í kringum landið enn meira þar sem fiskveiði er undirstaða atvinnulífs – auk þess að skerða verðmæti útflutnings verulega.

Undirrituð lítur svo á að kvótinn hafi ekki átt að ganga að kaupum og sölum á okurverði. Ekki er við útgerðir að sakast heldur þá sem sitja í “glerhúsi”með reikningsstokkana án þess að hafa réttar forsendur fyrir niðurstöðum sínum.

 

Vonandi gengur LÍÚ betur í baráttunni um makrílinn og tekst að skapa sér rekstrargrundvöll til að veiða þar makríl í framtíðinni með varanlegum kvóta. Hvað varðar vottun á sjálfbærum fiskveiðum til sölu á fiski frá Íslandi til  Sviss vantar fleiri hliðar á málinu. Eru þeir ekki að reyna að fá viðskiptin alfarið til sín (- lægra verð?) og ekkert fari á Ameríkumarkað?