Það sem aldrei eyðist

Í grein dagsins fjallar Snorri Sigurðsson um arfleifð mannkynsins, það sem við munum skilja eftir okkur á jörðinni um aldur og ævi. „Ef mannskepnan myndi skyndilega gufa upp myndi hún skilja eftir sig ummerki og eitt þeirra er plast: Plastefni mynda afar stóran hluta þess sem í daglegu máli er kallað rusl og ólíkt mörgu öðru rusli brotnar það afar takmarkað niður. Það er því afskaplega erfitt að losna við það enda er oftast gripið til þess ráðs að fela það t.d. með því að urða það með öðru illviðráðanlegu rusli. Þar bíður það þó einfaldlega, hugsanlega til eilífðarnóns, og brotnar sama sem ekkert niður.“

 

Já! Ég vil lesa meira um áhrif plasts á umhverfið.....